W Hiszpanii, tak jak i w Polsce, istnieją agencje pośrednictwa. Pierwszą rzeczą, o której trzeba pamiętać, to fakt, że są one darmowe dla poszukujących pracę. Jeśli ktoś zażąda od nas pieniędzy za takie usługi, to najlepsze, co możemy zrobić, to uciekać. Przepisy wymagają od obcokrajowców zgodę na pracę, zameldowanie, itp., ale te wszystkie formalności załatwimy bez problemu, nie przysparzają one większych kłopotów, a urzędnicy są mili i zawsze chętnie pomogą w załatwieniu formalności. Nie mniej jednak powinniśmy dopilnować, by nasza umowa o pracę została sporządzona na papierze i podpisana i powinniśmy dopełnić formalności lub dopilnować, by pracodawca dopełnił, te, które leżą w jego gestii, za nas. Założenie własnej działalności jest też pewnym rozwiązaniem i mam wrażenie pod względem formalnym jest to prostsze niż w Polsce, a koszty, które musimy ponieść, niższe. Warto wtedy zlecić wykwalifikowanej księgowej prowadzenie finansowe naszej firmy, będziemy mieli wtedy większą pewność, że nie popełniono błędu wynikającego z nieznajomości przepisów, czy choćby z niezrozumienia języka. Są chyba dwie kwestie, którymi praca w Hiszpanii różni się od pracy w Polsce, przynajmniej dla mnie. Zaskoczyło mnie, że istnieje coś takiego jak convenios colectivos, czyli jakby zbiór przepisów określających warunki pracy, wynagrodzenie (widełki od do) czy ilość dni wolnych dla każdego zawodu i jest to o tyle dziwne, że ten sam zawód w różnych branżach może mieć określone różne warunki. W związku z tym ciężko jest negocjować podwyżkę! Druga sprawa, która mnie zaskoczyła, to 14 a nie 12 pensji, które wypłaca pracodawca. Czasem dwie dodatkowe są wypłacane najczęściej jedna w wakacje, a druga przed świętami, ale zdarza się też, że te dwie dodatkowe pensje wypłacane są w ratach doliczonych do comiesięcznej pensji.